Annemle babam ayrıldığında 7 yaşındaydım. O yüzden ara ara annem olmadan babamı ziyarete, babaannemlerin evine giderdim. Babaannemler soğuk, samimi olmayan ve ürkütücü bir aileydi bana göre. Anneannemde gördüğüm huzuru ve kendim olabilme lüksünü asla orada göremedim. Çocuklar güveni ve sevgiyi kalpten hissederler ve ben babaannemlerin ortamında o güveni ve sevgiyi asla yakalayamadım. Oradayken annemin yanımda olmayışı da bana kendimi ekstra savunmasız hissettiriyordu.
Bir gün arabaşı diye bir yemek yapıldı. Yerde tepsi üzerinde yenilen, geleneksel ve emek isteyen bir ritüel yemeğiydi bu sanki. Önemliydi. Sofra kuruldu, herkes yere oturdu. Ben ise koltukta yuvarlanıp oynamaya çalışıyordum ki, düzenle dizilmiş arabaşının olduğu tepsinin içine yuvarlanıverdim.
Düşmemle birlikte sohbet durdu, arka fondaki sesler bitti. Herkes sustu. Hiç kimse tek bir kelime etmedi. Azarlanmadım, hem de hiç ama kimse boşver de demedi. Beyaz arabaşının üstünde birkaç saç ve biraz da toz gördüm. Babaannem sofrayı topladı ve ardından çabucak başka yemek getirdi. O soğuk sessizlikle birlikte içimdeki utanç duygusu o kadar kabardı ki, ne yapacağımı ne diyeceğimi bilemedim. Şaşırdım ve korktum. Olay hiç olmamış gibi davranmaları çok tuhaftı. Aradan 35 yıl geçti ve o garip sessizlik hala içimde. Çok daha ağır yaramazlıklar yaptım, kazalara sebep oldum ama orada yaşadığım utanç ve mahcubiyet duygusunu asla yaşamadım. En küçük bir tatsızlık olduğunda bile susan ve olmamış gibi yapan bir aileydi onlar.
Seneler geçti. Ben terapist olduktan sonra bana bilge süpervizörüm dedi ki; bir çocuğa en çok zarar veren şey sessizliktir. Çocukların her zaman kurguya, hikayeye, kelimelere ihtiyacı var. Konuşmak bir çocuğun en büyük desteğidir. Sessizlik bir çocuk için en ağır cezadan daha ağır bir ceza.
Ya da kızılmasından daha ağırdır bunu anladım. Asla kavganın olmadığı, üzüntülerin surat yapılarak ya da küsülerek belli edildiği bir ailede büyüyen çocuk kavgalı ortamda büyüyen bir çocuktan çok daha fazla komplike problem yaşıyor. Ani bir kazada, acı bir durumda ya da bir tartışma durumunda çocukların açıklamaya ve detaylara ihtiyacı var. Yoksa her şeyi fanteziye ve utanca döndürüyor ve kişisel algılıyorlar.
Kelimeler hayat kurtarıcı. Çocuk yanlış bir şey yaptığında lütfen ama lütfen onu sessizlikle cezalandırmayın. Travmatik bir olay yaşandığında lütfen çocuğunuza neler olduğunu anlatın.
Sessizlik fantezi, paranoya ve yalnızlık getirir.
Kurgusuz acılar travmaya dönüşür.
