Yorgunum

‘'Yorgunum” dedi arkadaşım. Bir şeyler içmek için beni evden aldı, morali bozuktu.

Sordum: ''Neyin var?'' diye.

''Yorgunum, hem de çok.'' dedi.

''Ne yordu seni?'' dedim.

''Hayat, ev, çocuk, iş, insanlar ve her şey...Yani hayatın tümü.'' dedi. O an düşündüm. Aslında çoğu kadın yorgun. Çoğu zaman yorgunluklarının farkında olmadan, ya da göz ardı ederek hayatlarına devam ediyorlar. Kadın olmak her zaman zordu belki de. Tarihin her döneminde başka zorlukları vardı ama şimdi baskı çok daha fazla mı acaba? Hepimizin içine kodlanan bir ''süper kadın'' beklentisi var. Sağlıklı yemek yapan, sağlıklı beslenen, spor yapan, yoga yapan, çocuğunu sağlıklı bir şekilde büyüten, evine bakan, sosyalleşen, ve çalışan... Bunları yapmıyorsa da içinde yapamama baskısını taşıyan bir kadın modeli. Yaptıklarımızın, yapacaklarımızın ve vermemiz gerekenlerin listesi bir türlü bitmiyor. Engin bir okyanusun içinde boğuluyormuşuz gibi adeta. Yorgunluk artık kabul edilmiş bir döngü olmuş. Sorun olarak bile görülmüyor. Sorgulanmıyor bile. Ne zaman duraksayıp sordunuz kendinize? Neye ihtiyacım var bu hayatta? Ben kendimden ve hayattan ne istiyorum? O kadar çok kapanmış ki gözlerimiz; yapmamız gerekenler listesinde hislerimizi sorgulamak yok bile...Her şey aslında sormakla başlıyor: ''Ben ne istiyorum?'' Ev, araba, para, mal, mülk... Lütfen bu soruya bu cevaplar ile karşılık vermeyin.

Terapi sormakla başlıyor. Her zaman bir dilekçeyle, bir taleple ve irdelemekle başlıyor... İstediğiniz dinamik ve deneyim nedir onu düşünün. ‘'Ben ne istiyorum?''

Daha fazla destek? Daha fazla anlaşılmak? Daha fazla paylaşım ve empati? Daha fazla sevilmek? Birinin omzunda ağlayabilmek? Biriyle sınırsızca gülebilmek? Eğlenmek? Uyumak? Daha fazla güç? Daha fazla istikrar? Daha fazla enerji? Daha fazla derinlik? Daha az kişi? Daha fazla seks? Daha az sorumluluk? Gerçekten neye ihtiyacın var?